என் பெயர் பாபு… என் 14ம் வயதில் நடந்த அனுபவத்தை சொல்கிறேன். அப்போது நான் விடுமுறையை கழிக்க என் அக்கா (பெரியம்மா மகள்) வீட்டிற்க்கு சென்றேன். அவள் வயது 30 இருக்கும்.

மூன்று வருஷம் துபாயில் வேலை செய்ஞ்சுட்டு சென்னைக்கு ரெண்டு மாசம் லீவுல வந்தேன். வீட்டில நல்ல உபசரிப்பு, அப்ப எனக்கு வயசு 23. சில நாள்லேயே சென்னை போரடிக்க ஆரம்பிச்சது. அப்ப

அன்று அலுவலகத்தில் இரண்டு வாரம் விடுமுறை போட்டு துபாய் சென்றேன். திரும்பி வரும்போது உடன் வேலை பார்க்கும் ரெம்யாவின் காதலன் அவளிடம் கொடுக்க ஒரு பார்சல் என்னிடம் கொடுத்தனுப்பினான். ஞாயிறு காலை

நான் மணிவண்ணன். சென்னையில் அடையாரில் இருக்கிறேன். அப்பா அம்மா கூட இருக்கிறேன்.எனக்கு ஒரு அக்கா. அவளுக்கு கல்யாணம் ஆகி நான்கு வருஷம் ஆகிறது. அவளுக்கு ஒரு வயதில் ஒரு குழந்தை இருக்கிறது.

எனது செல்போன் அலறியது. எடுத்துப் பார்த்தால் புது எண்ணாக இருந்தது. யாராக இருக்கும் என்ற நினைப்பில் ஆன் செய்தேன். எதிர் முனையில் ஒரு பெண் குரல். “ஹலோ,…ஹலோ..” “ஹலோ….யார் நீங்க. சொல்லுங்க”

என் பெயர் பாலு வயது 25 பணியாற்றுகிறேன். நாங்கள் கூட்டுக் குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்ததால் ஓரே வீட்டில் பல அறைகள் உள்ள காம்பவுன்டில் வசித்து வந்தோம். என் அப்பாவிற்கு 3 தம்பிகள் அவர்களும்

பொறுமையின் இலக்கணத்துக்கா கூட இந்த பழமொழியை கூறுவார்கள். உண்மையான அர்த்தம் என்னவென்றால், பொறுமையாக இருப்போமாயின் பலன் உண்டு. கொங்கு நாட்டின் கோவையில் ஒரு நடுத்தரத்துக்கும் மேல் தரத்துக்கும் இடைப்பட்ட